Przed obejrzeniem filmu byłem bardzo podekscytowany i ciekawy, jak Capote zostanie ukazany. Nie zawiodłem się. Hoffman świetnie wczuł się w rolę, mimo, że czasami mam wrażenie, że lekko przejaskrawia i nadinterpretuje swoją postać.
Cóż, najgorsza była fabuła. Nie mogłem znieść świadomości, że Capote perfidnie wykorzystał Perry'iego by za jego plecami napisać 'Z zimną krwią'. Chciało mi się płakać podczas sceny, gdy Perry oznajmia Capote'iemu że zna tytuł ksiązki - ten wyraz twarzy, to zwatpienie i rozczarowanie w oczach skazańca, poźniej to kłamstwo, że to nie jest tytuł, który wybrał Capote. Smutne, jak łatwo można zaufać drugiemu człowiekowi, który okazuje nam wspołczucie i chęć pomocy, a w rzeczywistości działa 'przeciwko' nam. Przeciwko... własnie, czy Capote tak naprawdę postąpił źle? Przecież opisał tylko prawdę - tego nie można mieć mu za złe. Ale sposób w jaki dochodził do informacji pozostawia wiele do życzenia.
I teraz zastanawiam się... jacy jesteśmy, jacy potrafimy być i jak jesteśmy zmuszani być. Capote pragnął sukcesu... sukces osiągnął. Oni zamordowali, spotkała ich kara... A bez tej intrygi, manipulacji, oszustwa, jak zwal tak zwal, nie dowiedzielibyśmy się o całej historii.
Po obejrzeniu filmu nie mogłem spokojnie zasnąć, mimo, że minęła noc, mimo, że już powinienem przetrawić wszystko, nadal czuję smutek, nadal mam mdłości...